לײען

לײזער מיט רײזלען רעדן אױפֿן טעלעפֿאָן.

לײזער: האַלאָ, רײזל?

רײזל: לײזער! גוטן־אָװנט!

לײזער: רײזל, װוּ ביסטו? דו האָסט געדאַרפֿט קומען אין פּאַרק פֿינף אַ זײגער, און ס׳איז שױן אַ פֿערטל נאָך פֿינף. דו קומסט? דו װילסט נאָך שפּילן מיט מיר אין קױשבאָל?

רײזל: יאָ, יאָ, איך קום שױן איצט! דו װײסט דאָך אַז דינסטיק נאָך דער שול זינג איך.

לײזער: יאָ, אָבער דו זינגסט נאָר ביז האַלב פֿינף. דערפֿאַר האָבן מיר געװאָלט שפּילן אין קױשבאָל פֿינף אַ זײגער.

רײזל: געװײנטלעך זינג איך טאַקע ביז האַלב פֿינף, אָבער הײַנט האָבן מיר געמוזט זינגען ביז צען מינוט נאָך פֿינף.

לײזער: פֿאַר װאָס?

רײזל: װײַל דאָנערשטיק איז דאָך אונדזער קאָנצערט.

לײזער: אױ־װײ, איך האָב פֿאַרגעסן אין דעם! װיפֿל אַ זײגער װעט ער זײַן?

רײזל: אַ פֿערטל צו זיבן, אין אָװנט. װעסט קענען קומען?

לײזער: יאָ, איך װיל טאַקע קומען – דײַנע קאָנצערטן זײַנען זײער שײן… אַ מינוט…

רײזל: װאָס איז?

לײזער: עפּעס מיט דרײדלען… אײן מינוט…

…

לײזער: איצט איז גוט.

רײזל: װאָס איז געשען מיט דײַן הינטל?

לײזער: ער לױפֿט פֿרײַ אין פּאַרק. ער האָט גענומען לױפֿן נאָך דער פּילקע פֿון אַ ייִנגל. אָבער איצט האָט דאָס ייִנגל שוין צוריק זײַן פּילקע, און דרײדל לױפֿט נאָך אַ שטעקן.

רײזל: אַ, זײער גוט. נו, װי איז געװען דײַן טאָג?

לייזער: אין דער פֿרי, פֿאַר דער שול, איז געווען אויסגעצייכנט. איך בין גוט געשלאָפֿן, אויפֿגעשטאַנען האַלב נאָך זעקס און אָנגעטאָן ספּאָרטקליידער, אַרויס אין פּאַרק לויפֿן מיט מײַן חבֿר סענדער, צוריק אַרײַן אין שטוב, אָנגעטאָן שולקליידער, געגעסן פּיצע…

רייזל: פּיצע? אין דער פֿרי?

לייזער: יאָ, איך בין דאָך געווען הונגעריק נאָכן לויפֿן! דערנאָך געכאַפּט דעם אױטאָבוס אין שול, נישט געדאַרפֿט גיין צו פֿוס.

רײזל: און נאָך דעם? דײַן טאָג איז ווײַטער געווען אויסגעצייכנט?

לײזער: ניין, אין שול איז געווען אַ טאָג װי געװײנטלעך: די לערער האָבן געשטעלט אַ סך פֿראַגעס, איך האָב געקױפֿט עפּעס צו עסן און ס׳איז געװען שרעקלעך, איך האָב געװאָלט רעדן מיט די חבֿרים אָבער געדאַרפֿט גײן אין קלאַס. און בײַ דיר?

רײזל: אױך אַ טאָג װי געװײנטלעך...אָבער הער אַ מעשׂה!

לײזער: נו?

רײזל: מײַן רוקזאַק האָט זיך צעריסן און אַלץ איז אַרױסגעפֿאַלן!

לײזער: אױ־װײ!

רײזל: און דאָס איז נאָך גאָרנישט... ס׳איז געשען לעבן דער טיר פֿון קלאַסצימער, און װען די לערערין איז אַרױסגעקומען פֿון קלאַסצימער, איז זי געפֿאַלן איבער מײַנע זאַכן.

לײזער: אױ, דאָס איז טאַקע שרעקלעך! זי האָט זיך צעקלאַפּט?

רײזל: נאָר אַ ביסל. איך האָב אַרױסגעשלעפּט אַ בענקל פֿון קלאַסצימער און זי איז געזעסן פֿינף מינוט. דערנאָך האָט זי געזאָגט אַז זי איז גענוג געזעסן, זי איז געזונט, און מיר דאַרפֿן אַלע גײן אין קלאַס.

לײזער: און דײַנע זאַכן?

רײזל: מײַנע זאַכן? איך האָב זײ אַװעקגעלײגט אױף אַ טיש אין קלאַסצימער. דערנאָך האָט אַ לערער מיר געגעבן אַ מתּנה אַ רוקזאַק, און איך האָב אַלץ אין אים אַרײַנגעלײגט.

לײזער: דו האָסט דאָך ליב מיטצושלעפּן אַ סך ביכער – דער רוקזאַק איז גענוג גרױס און גענוג שטאַרק?

רײזל: גענוג גרױס – יאָ. גענוג שטאַרק – דאָס װײס איך נאָך נישט…

לײזער: נו, װוּ ביסטו? ביסט שױן אין פּאַרק?

רײזל: איצט אָנגעקומען. באַלד װעסטו מיך זען.

לײזער: אָ! אָט ביסטו! גענוג שױן גערעדט; לאָמיר שפּילן אין קױשבאָל!